سرمایه داری

به هیبتی بلند و اندکی خموده

با کیسه ای آویزان پر از مدفوع انسانی

میان شهر

میان چربی

میان خواب

اینچنین سر در گم و مغرور

به کجا می روی آقا ؟

 می روم تا جایی این را سر بکشم

چرا اینجا نه آقا ؟

نگاه ها معذبم می کند

شهر ، زیر سقفی محدب زانو هایش را در خود جمع کرده است

 .در میانش مردمانی با پس مانده هاشان به دست ، گرد آن می چرخند 

فهیمه رحیمی

ای مردم

چه غم انگیر رفتی با هزاران لحظه بی تبلیغ که ساختی و 

تمجید نصیبت نشد

.

.

تو نوشتی

ما  کوندرا خوانده بهت پشت کردیم

تو نوشتی

تو مردی

من این طور نبودم

که دلم بسوزد و تغییر

مرد عمل بودم 

و

و یک دنیا حقیقت اطواری

.

.

.

آغازی دوباری نزدیک است

تو بهترین زن جهانی

این را همه ریحون های هنوز مرطوب روی میز هم مدام می گویند

بدون آن که نیازی باشد ، برگه های آلو چیزی بگویند

سرِهم کردن هایم

خنده بر سیلی هایت

و

دیدن اون دهان گشادت 

 و صف دندانهایت

و

دلمردگی هایم

.

.

نفسم رو پرخاشگری هایت

و دیدن ناخن هایت

و

خراش هایم

.

.

جا خالیه روی لگد هایت

و

دیدن لنگایت

و

اسبی بودن پاهایت

و

من هنوز امیدوارم

.

.

.

.

تیز هوشی در ازای پیگیری هایت

و

دیدن سلولهایت

و

شرم گساری هایم

.

.

دیدن در قبال سینه مالی هایت

و

دیدن 

دیدن

کور مال بازی کردن هایم

چسب زخم ۲

این چنین میان رگ هایت غرق می شوی

.

.

.

شره خون به روی چشم چپت می پاشد

بی وحشت

ادامه می دهی

تا آنجا که جان داری

می کنی

تا جان کنده

دوباره آرام میگیری

و سعی می کنی دوست داشته باشی همه از دست داده ها را 

اما دوباره باورت می شود که دوست داشتنی هستند و 

می شود هنوز ایمان آورد

به نه تنها فصل سرد

به همه بعد از ظهر ها

و همه پریشانی ها 

و سایه ها 

و 

 آفتاب سوختگی ها

تاول ها 

ترکیدن ها

چِرک ها

و دَلَِمه و 

.دیگر هیچ

من زاویه

به دنبال زاویه ای متفاوت در اتاق

برف، بیرونِ سفید پوش

انعکاس آفتاب مورب از هر آنچه هست و نیست را دو شقه می کند و 

زاویه می سازد

من

دلم برای زاویه تنگ می شود 

که درون صفرش بنشینم

فشرده

خیسش کنم

بیشتر فرو روم 

او هی تنگ تر شود

من بیشتر فرو می کنم

.

.

.

.

این انعکاس نور بر سفیدی است 

که اینچنین دل را برای زاویه  تنگ می کند