درد اتاقي

دستانت فاصله مهرباني زير سرم را پر مي كند

و 

با هوا يكي مي شود نفس هاي خوابت

سكوت به فرمان توست

و 

كوچكترين تكان ها ديگر عجيب نيست

در ساعت سه

، 

خواه پنجه هايت

خواه ستاره اي كور سو در پنجره