رفتن ات

هر رفتنی مرگی است

لحظه مرگی های من نیز می گذرد

سخت

سرد

.

.

عقل 

با شکوه ترین مجلس ترحیم

.

.

 واقعیت

خوش صدای ترین قاری قبرستان

درد اتاقی ۱۱

نگاه انتزاعی تو راه فهمیدم

شعر بود و خط بود و معنای واقعیت کلمات

تصویر سازنده ذهن خود بودم که تو آن شدی و بیشتر گوشت کردم

انسان خود، خودش را می گوید

و آدمیت و حضور و تقلای بقا

رنج ها و 

سر خوشی

.

.

.

خطوط ممتدِ نفس حبس در سینه

بازدم رنگ

لکه های جا به جای احساس من از تو که در اطرافم سرخوشی

و زبانی که هیچگاه کاملش نفمیدیم

 و 

 این شد انسان و گوشت  و 

از بن چه مفتخرانه کر  

درد اتاقی-۲

چقدر با احتیاط  آمدی

چقدر ملاحظه

چه- قدر- 

شبیه لطفی

شبیه همه کسانی که خوبان چه زود می میرند

شبیه عکس همه کسانی که تا نفهمی زنده ای

 شبیه همه کسانی که همه از دستشان خسته اند و آنان می خندند

شبیه دوست خوب قابل اعتماد

شبیه پیاده روی تنها

شبیه انچه می خواستی باشی ، انسان

.

.

.

.

.

شبیه خوانش دزدانه شعر 

در جمعه زود تعطیل

وقتی همه خوابند