سگ صفت

ببین ای سگ صفتِ دوپا

سگ، صفت عاشقانه ای است به تو

نه دشنام یا ترحم

سگ ، وفاست

اما تو گاز می گیری و جای گازت هار می شود

و جای هارت کنده می شود

من یک پا می شوم

من انسان یک پا می شوم

میان مزرعه 

و 

تو مراقب من 

مبادا کلاغ ها بیایند و چشمانم را عمیق تر نکنند

چشم عمیق

یعنی

عمق نگاه

کلاغ یعنی شک

یعنی شکاف

کلاغ یعنی از بالا  فرو می نشیند

 روی شانه ام

تا عمق انسانی ام را بکاود

.

پس تو ای سگ صفتِ دوست داشتنی

ای منِ دوپا

ای آب بزاقِ هارت

که نشانه جان است نه دلیل ترک

که مرغانه مرا یک پا می کند

که بیشتر فکر کنم

پارس کن

پارس کن

پارس کن

این صدای سگان ، شنیدنی تر از همه عطر های گران خیابان پنجم است .

چسب زخم

دیروز من بودم که می‌پریدم
تو امروز بودی که روی نوک انگشتانت می چرخی
امروز من هنوز در اتاقم
تو کنارم
من اشک
تو اشک
ما اشک
تمرین پریدن
رو به پنجره
من بر می‌گردم
دیگر نیستی‌
دور خیز می‌کنم
به پنجره می‌‌خورم
پنجره می‌‌شکنت
من زخم می‌‌شوم
و خونم که بند می‌‌آید
یاد تو می‌‌افتم
که تو هم زخم داشتی
با رگی که هنوز بسته نشده بود
بال داشتی اما شناور بودی در زخمت
و می‌رفتی
با زخمت می‌رفتی
من هنوز در پنجره بودم
منتظر
با هزار خرده شیشه در گلویم
در اشکم
در زیره ناخنم
که دیگر حتا آنجا هم نمی‌‌سوخت دیگر
عادت کرده بودم
تلخ نباشد
اما هنوز مزه شیشه‌ها زیره زبانم هست
برای همین ضجه میکشم
همگام با همهٔ گربه‌های زیره پنجهٔ شکسته که در میا نشم
می‌فهمی
نمی‌فهمی
بیا نفهمیم
فهمیدن کاره ما نیست
کاره ما همین کنار هم افتادن است و تا صبح با چشمان باز خیره به هم
مگر خواب نیاید و بین ما فاصله بیندازد