بهرام بی گور

بنا به بخشش باشد برای ماندن 

 بخششی صادقانه نصیبت 

تا دورهمی پلاک های خونی ات

دنیا آنقدر مکنده شده 

که آرزوی مرگ فقط خود نمایی کودکا نه ای صدا می دهد.

...لحظه و لحظه و لحظه و انسان یاغی

چه می شود که ما اینطوریم

دستم را دور گردن صندلی خالی حلقه می کنم 

احساس با تو بودن

که نیستی

اما هستی

.ماهِ کامل

شهر از کنارمان رد می شود 

 و یک دست شمعی به قمیمت ۱ دلار

یک دست  دستپاچگی

و 

 آسمان خاکستری

 که به نارنجی می زند

لحظه با تجربه می پرد

تجربه پسمانده آن

زبان می افتد

خاطره در پا