درد اتاقی ۱۱

نگاه انتزاعی تو راه فهمیدم

شعر بود و خط بود و معنای واقعیت کلمات

تصویر سازنده ذهن خود بودم که تو آن شدی و بیشتر گوشت کردم

انسان خود، خودش را می گوید

و آدمیت و حضور و تقلای بقا

رنج ها و 

سر خوشی

.

.

.

خطوط ممتدِ نفس حبس در سینه

بازدم رنگ

لکه های جا به جای احساس من از تو که در اطرافم سرخوشی

و زبانی که هیچگاه کاملش نفمیدیم

 و 

 این شد انسان و گوشت  و 

از بن چه مفتخرانه کر