در سوگ شهر عشاق

مرگ را نیز برایمان تعریف/تحریف کرده اند

دیگر مهم آن شده که کجا بمیری

به جفرافیایی که دیگر تابع زمین نیست

غرب می تواند ژاپن باشد

شرق می تواند اکوادور

دیگر اهمیتی ندارد چه کسی باشی

مهم آن است که در غرب ِ حال جان دهی

تا همگان به احترام ِ مرگت کف بزنند

پی نوشت : کودکانی که در آبهای مرزی صربستان به امید کارگری در آینده به پاریس می گریختند، مرگشان شمردنی نیست.

ما هر سه آن شب به هم فکر کردیم

به احترام

به ماجرا جویی

به قلب های یکدیگر

ما آن شب به هم اعتماد کردیم

هم را باور کردیم

...

.شاید زمان، بچه های قابل اعتمادی از عشق های نا فرجام می سازد

هیچ چیزی را از دست نمی دهی در این جهان

وقتی اول پاییز باشد

خانه نشسته باشی

یه نوشتن 

و 

چرت

و

سوپ و

فکر به تو...

چقدر به دست می آوری.

بيرون اتاقي

كودكي را 

با پلاستيك هاي بد ساخت صورتي

گم مي كرديم ميان بته جقه ها

مادر

پيدايش مي كرد 

صبح 

حين

جارو برقي

بیرون اتاقی

باد که می آید دستانت را باز کن

مردار اسب ها شاعرانه ترند در جهان امروز

بیرون اتاقی

...پنجرها، شیشه هایش خیس می شود در روزهای بارانی

بيرون اتاقي

چقدر يخچال و نردبان فلزي هم قواراند

هیروشیما ناگازاکی

 مادر در آشپزخانه مشغول پخت برنج

هنوز رود ها در میان شهرند

مرد یا در مزرعه است یا در اداره

کت و شلوار آبی تیره یا خاکستری 

.

.

موهای مرد و زن،  هم لَخت و  هم نرم بود

در کوچه

پرندگان 

و آفتاب و سایه

.

.

بچه های چشم بادامی یکدیگر را پیدا می کنند.

قطره

قطره

قطره

 انفجار

 پنجره ها ذوب می شوند

 پیاله ها 

صورت ها و بادام ها و خیابان ها

 ذوب می شوند

کسی صدایی نمی شنود

هیروشیما

هنوز سی صد و بیست هزار نفر 

ناگازاتی

می شنوند....

آنقدر که صدایش بلند بود

هیروشیما

ناگازاکی

.

...

..

.

دروازه ، درد

روزی که دیگر یادم رفته است در آینده ای 

.آن قدر دلم برایت تنگ می شود... که خندیدیم. خندهامان و دلم برایمان...

.

روزی که چشمهای تو سکوت و کوچک و خروس... می گویم کیست ؟

:می گویی

 دخترم، سه ساله -

.می گویم، نمی گوید دلم قند آب می شود صدایش بلند است

به خود 

  از درون چشم کروی خود به خود م بی آینه

که 

من

تنهایم 

ایستاده به گذر همه چی هایی که عمر

و تو  و  سه ساله ات ، چشم 

خروس

چشم

.

.

.

دیگر جواب هم را ندادیم .

افتخار، پرش زندگی است در آنچه نگه ات می دارد 

مرگ

.

.

.افتخار، خاطره

درد اتاقی ۱۲

عقربه به در چرخید

:تو پرسیدی

 می توانیم ؟ -

ساعت سه و ده دقیقه بعد از ظهر

...از این در های بی لولا

بی رنگی

انعکاس تمام ریسه های بی رنگ 

سایه هاشان است

.

.

 در شب

تابیده ار نور پنجره های روشن مانده.

.

.

در شب

.

.

جای دست ریسه کشان همه چراغانی های شهر 

نمی ماند

.

در شب

.

نور ها در حباب، جیغ های بنفش رنگی می کشند

.

چه هنگام که تو آمده باشی

.

چه هنگام که سوت است

و

کور است

و

بی جا و 

به جا 

مانده

.

در 

شب

رفتن ات

هر رفتنی مرگی است

لحظه مرگی های من نیز می گذرد

سخت

سرد

.

.

عقل 

با شکوه ترین مجلس ترحیم

.

.

 واقعیت

خوش صدای ترین قاری قبرستان

درد اتاقی ۱۱

نگاه انتزاعی تو راه فهمیدم

شعر بود و خط بود و معنای واقعیت کلمات

تصویر سازنده ذهن خود بودم که تو آن شدی و بیشتر گوشت کردم

انسان خود، خودش را می گوید

و آدمیت و حضور و تقلای بقا

رنج ها و 

سر خوشی

.

.

.

خطوط ممتدِ نفس حبس در سینه

بازدم رنگ

لکه های جا به جای احساس من از تو که در اطرافم سرخوشی

و زبانی که هیچگاه کاملش نفمیدیم

 و 

 این شد انسان و گوشت  و 

از بن چه مفتخرانه کر  

درد اتاقی-۲

چقدر با احتیاط  آمدی

چقدر ملاحظه

چه- قدر- 

شبیه لطفی

شبیه همه کسانی که خوبان چه زود می میرند

شبیه عکس همه کسانی که تا نفهمی زنده ای

 شبیه همه کسانی که همه از دستشان خسته اند و آنان می خندند

شبیه دوست خوب قابل اعتماد

شبیه پیاده روی تنها

شبیه انچه می خواستی باشی ، انسان

.

.

.

.

.

شبیه خوانش دزدانه شعر 

در جمعه زود تعطیل

وقتی همه خوابند

شهر فرشتگان

اینجا خورشید زرد است و آسمانش آبی

این شهر یک مرد است- با کوچه هایی گرم و آفتابی

اینجا زندگی سهل است همچون راحت الحلقوم

اینجا تهرانی ست عاری از جریان های تلخ و عاقبت های شوم

.

.

.

اینجا همه باریک و خوشند و دندانها سفید

گرفتار دردِ تفریح و گردش و تماشا و خرید

شیشه های خالی شراب بر سقف کابینت خروار

ده ها و دوازده ها به صف ایستاده خبردار

عضلات پیچیده- کشیده -همه خوش اندام

صیادان در کمین و فرشتنگانِ شهر در دام

اینجا همه *اِستارند* در راک و در آرزوی راکسی

پسرها بنز و داف ها درلباسهای تنگِ ماکسی

دل من هم تنگ است به اندازه حجم این قفس

آرزوی من رسیدن به شهرم تا فاصلهء یک نفس

.

.

.

شهر من پس کوچه دارد سایه روشن

پیچ و خم هایش بِه از صد باغِ گلشن

شهر من آشفته است و قدری شلوغ

اسیر خانه و وکیل و ادعا های راست و دروغ

شهر من گاه پریشان حال و کمی خسته

خیابان هایش باریک و در مغازه هایش بسته

من اما دوست دارم گم شوم در کوچه هایش مست

شهرم را دوست دارم- درست همانگونه که هست

ملودی نواب صفوی

عادیغیرعادی

 می شود عادی صبح از خواب بیدار شد.

 عادی زیر دوش رفت.

 عادی سر وقت به قطار رسید، عادی داخل واگن ایستاد،عادی به مردم ایستاده در واگن نگاهی انداخت، عادی لبخند زد، عادی از ایستگاه مورد نظر پیاره شد.

عادی به پیاده رو رفت.

 عادی قهوه ای از دکه ای در پیاده رو گرفت، تا وقتی گرم است عادی نوشید.

 عادی به آن طرف چهارراه رفت.

 عادی وارد ساختمان شد . عادی زنگ پشت در آپارتمان را زد و عادی وارد شد.

اما نمی توان عادی آب دهان خود را قورت نداد.

 نمی توان عادی از تو نگاه دزدید.

 نمی توان عادی به اخبار تلویزیون لعنتی گوش داد.

نمی توان از صدای سرسام تردد ماشین های اون پایین عادی گذشت.

 نمی توان عادی از نگاه کردن به عکسهای رو یخچال عبور کرد.

 نمی توان عادی بی توجه بود به لیوان شیشه ای چای نیمه کاره صبحت.

 نمی توان از لغزش پای برهنه ات بر روی پارکت چوبی عادی رد شد.

 نمی توان تسلط ات را عادی قلمداد کرد.

 نمی توان از به بادی که از لای پنجره، پرده سفید اتاق خوابت را بلند می کند عادی توجه کرد. 

نمی توان عادی بود. 

عادی بودن از تو گیاهی می سازد که مدام لبخند می زند

تا 

بتوانی رّد هنوز گرم حضور انسانی  را روی چین های ملحفه ات باور نکنی.  

Five dollars

I wish everything in the world would cost five dollars  Plastic Slippers and a box of trash bags Egg tray in refrigerator and kitchen tablecloth Refrigerator and dishwasher  27” monitor  A bottle of Jameson Walnut wood bookcases Crystal Dining cup Hammered platter from Yazd Necklace Video projection  French Peugeot bicycle  Ford black station  Visa Jeep Maserati, Ferrari and Porsche Persian gulf countries Caribbean countries Mediterranean tour packages   Blonde girls with brown skin  Men with six packs Sadegh Hedayats' rubber glasses First leg tickets for barcelona game Street Golab darehs' trees  The hallway leading to the old room Stand up Hangout Asylum Seat down kissing    Crazy acting after happiness  Hugging Touching  White gold's ear-pick  Caviar omelette  Mother Twin sister Five dollars Freedom Money Air Life . . . Down with all of angry neighbors . . . . I wish everything in the world would cost five dollars  Shahryar Shahamat

زبانی که نیست

تو به جرات خود را لایقش نمی دانستی

زبان هم به کمک ما نخواهد آمد

حتی نای

حتی ریه هامان

معده تو

دل و روده من هم که فدایش شود باز آب از آبی که ریخته شده تکان نمی خورد

.

.

.هیچ گاه این شعر ها ترجمه نخواهد شد

مثل شهیدان بی نام و بی قبر که در باد باید نشانی شان را پرسید

.

.

.

تحقیر نا پذیر است این همه انکار

بیشتر سوال بر انگیزِ  ذهن های کرم زده

   جولانگاه موریانه ها

فرو می روی هر چه بیشتر بسازی

.

.

.

تا کی عقل از احساس جداست؟

تا کی همه چیز از هم جداست

میل به بودن با میل با هم بودن

جداست

...

پی نوشت ،اتصال یک تصویر جدا افتاده به ذهن فراموش کار من است

تصویر محو صورت فردی که خودٍ منم از تشخیص اندام

در 

پیاده رو 

صورتی که ذهن است هیچگاه شبیه کسی نیست

به خود شکل می گیرد از انعکاس در و دیوار 

آفتاب

سایه گان مدور

همه ذرات معلق

نور

.

.

.

.

 کنجی

گوشه ای

مثلثی

شکافی

گودالی

به عمق انگشت سبابه

در هوای مطبوع

بوی نان

بوی ناله جوان