چهار چهار چهار چهار

(مخاطب این یادداشت دو نفر هستند...یکی خودم، دیگری هنوز چشمانش برق دارد )

ساعت و تقویم روی میز و دیوار

 چهار سال از صدای زنگ تلفن که از من بود و برای تو خورد

گفتم

گفتی نه 

بنگ.....بنگ.

.

.

.

من رفتم

تو ماندی

من برگشتم تو بودی...نبودی

من باز رفتم

و بیرون همه مردم جهان انگار با هم  یکصدا فریاد می زدند که 

 آهای تو که رفته ای فکر برگشتن را نکن...ما با یادت بیشتر خوشیم تا خودت- 

 ...و غیره

.

.

   من برگشتم با سری که شاخی  ازان یونیکورن  بر بالین من داشت

و دّمی که از پرز  سالها سلول شناخته می شد

 که عجبا امروزِ روز  هنوز تشکم را لک می کند

و تو دور ِ دور خلوت کردی با یک سبد پر

یک لیوان

،تا فراموش کنی

خندیدی

و من نیز

وسط تمام میادین شهر در سکوت دور خودم می چرخم

با شاخ و دم عیان

مردمِ فراری

حس اینکه 

 مگر ما بی لباس زاده نشده ایم؟-

.

.

.

تو با لباس پشمی

من انتهای دمم را لای کتاب گذاشته ام